Muzeum Sidi Amor Abada mieściło się w zaouia – mauzoleum – wzniesionym w 1872 roku, w którym znajduje się grobowiec równie ciekawej postaci: Amor Abada, lepiej znanej pod czcigodnym imieniem Sidi Abada.

Jest to niewątpliwie jedno z najciekawszych miejsc w Kairouan, a nawet w Tunezji.

Zbudowany około 18721 roku pomnik zawiera grobowiec Sidi Amora Abbada al-Ayari, marabuta żyjącego w pierwszej połowie XIX wieku. Wykonując zawód mistrza kowala, był postacią niezwykłą, będącą przedmiotem szacunku i czci ze strony ludności – przypisującej mu dary i nadprzyrodzone moce – a także obdarzających go łaskami władców husajnickich, zwłaszcza Moustafy Beya i Ahmeda Ier Beya. Wokół zmarłego około 1855 roku marabuta narosło wiele opowieści i mitów, z których część do dziś pozostała w zbiorowej pamięci.

Budynek

Budynek, którego łączna powierzchnia przekracza 1500 m2, z zewnątrz wyróżnia się imponującym zespołem siedmiu kopuł na żebrowanych przetłoczeniach w typowo kairouańskim stylu, oczywiście znanym od tysiącleci, jednak kopuły nigdy nie były używane w tak wielu. To właśnie nadaje pomnikowi wyjątkową atmosferę, przepojoną poważną powagą.

Wnętrze pomnika, którego bardzo masywne ściany mają grubość dwóch, czterech, a nawet pięciu metrów, obejmuje labirynt galerii i pomieszczeń zwieńczonych kopułami. Motywy dekoracyjne składają się głównie z fleuronów i półksiężyców zdobiących liczydła zwieńczające kapitele kolumn. Jego andaluzyjski styl architektoniczny jest najwspanialszy.

Główne pomieszczenie zaouia, w którym znajduje się grobowiec czcigodnej postaci, zostało przekształcone w muzeum, w którym prezentowane są dzieła należące do Sidi Amora Abbada lub przez niego wykonane: bardzo ciężkie szable z kutego żelaza pokryte pochwami z litego drewna, gigantyczne kotwice, ogromne skrzynie itp.

Te ekstrawaganckie i przesadne dzieła, pochodzące z pierwszej połowy XIX wieku, a niektóre z nich opatrzone kursywą inskrypcją, odzwierciedlają silny i megalomański charakter marabuta.

Zawartość

W muzeum znajdują się ręcznie robione przedmioty z drewna i ślusarki, stanowiące prawdziwe dzieła sztuki megalomana Sidi Amora Abady z inskrypcjami opowiadającymi historię jego tajemniczego życia.

W dużym pomieszczeniu tego budynku zgrupowano przedmioty należące do Sidiego Abady lub wykonane przez niego samego. Przewodnik mówi: „Te obiekty są nieproporcjonalnie mało funkcjonalne, są gigantycznych rozmiarów… gigantyczne kotwice, które podobno mają chronić Kairouan i przyspawać go do kraju, bardzo ciężkie miecze, kolosalna rura, bardzo ciężki brąz tłuczki… Na wszystkich tych egzemplarzach znajdują się inskrypcje wygrawerowane wklęsło… opowieść o samym życiu tej postaci”.

Postać

Trzeba powiedzieć, że postać ta jest także wyjątkowa, „niezwykła, enigmatyczna, o zdumiewającej sile charakteru i wiary, nadmierna w mocy i wielkości… czczona i budząca jednocześnie strach”.

Z zawodu mistrz kowala, Sidi Amor Abada, kierował się mistycznym impulsem, zaburzonym stanem rozkładu, w jaki kraj znalazł się w przededniu francuskiej wyprawy kolonialnej (kwiecień – maj 1881). A swoje lęki i fantazje musiał wyrazić w formie ekstrawaganckich kreacji.

Jest to słynna postać, niezwykła siłą swego charakteru i wiary, która naznaczyła życie Kairouan. Mistrz kowalstwa wyniesiony do rangi czczonego świętego, budzący strach nawet u Kairouańczyków, których cuda są sławne.

Święty oświadczył w 1855 roku, że Sewastopol zostanie zdobyty dopiero wtedy, gdy przed miasto moskiewskie dotrą dwie armaty, które wysłał Bejowi z Kairouanu, i te dwie święte armaty powinny wywołać cudowny efekt i spowodować upadek tego miasta.

będąc w Tunisie, bej wyraźnie wysłał statek do Konstantynopola, aby ich przetransportować. Cały lud wiernych w całej regencji, a zwłaszcza w Tunisie, już z góry cieszył się ze zdobycia Sewastopola, które nieomylnie miało nastąpić. Datę liczono nawet od dnia, w którym zakładano, że działa dotrą do celu.

Z Konstantynopola sułtan wysłał ich na Krym i przez uderzający zbieg okoliczności Sewastopol został faktycznie zdobyty w tym samym czasie, że tak powiem, z przybyciem dział. Dlatego radość w Tunisie była wielka, gdy dowiedzieliśmy się o tej wiadomości oczekiwanej i niecierpliwie oczekiwanej przez wszystkich wiernych wyznawców islamu.